(((((((ရင္၀ွက္ပန္းကေလး ငုိေနတယ္)))))))

(((((((ရင္၀ွက္ပန္းကေလး ငုိေနတယ္)))))))

လူမုိက္ဆုိလွ်င္ ေရွာင္ေသြလြဲလုိ႔

မမွီ၀ဲနဲ႔ ကင္းေအာင္ေန

ပညာရွိကုိအရွည္တြဲလုိ႔

မွီ၀ဲဆည္းကပ္ နည္းယူေစ

သံုးပါးရတနာ မိဘမ်ားနဲ႔ ဆရာသမားကုိပူေဇာ္ေလ

အဲဒါမွ ဗုဒၶ၀ါဒ ကမာၻ႔ မဂၤလာေတြ။

          ေမာင္ဘာဘာစိန္ ဆရာေတာ္ထံပါး ၀ပ္တြားလွ်က္ မဂၤလသုတ္ အနက္အဓိပၸါယ္မ်ားကုိျပန္ဆုိရြတ္ျပ ေနသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားက မိဘမဲ့ ေမာင္ဘာဘာစိန္
ကုိ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားအျပင္ လိမၼာေရးျခား ရွိေအာင္ ဘာသာေရး ဆံုးမစာမ်ားကုိပါ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးေနသည္။

          စာသာ ရြတ္ဆုိေနေပမဲ့ ဘာဘာစိန္႔ မ်က္လံုးမ်ားက မမနန္းၾကာျဖဴ လာမည့္လမ္းကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ အဲဒီတံုးက မမနန္းၾကာျဖဴက ၁၀ တန္း ၊ ေမာင္ဘာဘာစိန္က ၅ တန္းေပါ႕…။

ေဟာ.. လာေနၾကၿပီ သူတုိ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္..။ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ကေလးကုိ ကုိင္ကာ ေက်ာင္း၀သုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီ။

          ` ဘာဘာေရ.. သြားေဟ့ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ကုိ သြားကူသယ္လုိက္.. ´

          ဆရာေတာ္ ဘုရားက သူတုိ႔လာတုိင္း ေျပာေနက်စကား။ ေမာင္ဘာဘာ အေျပးတစ္ပုိင္းေလးသြားကာ မမ နန္းၾကာျဖဴ လက္ထဲမွ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ကုိ ဆီးႀကိဳယူလုိက္သည္။ က်က္သေရတုိက္ခန္းထဲတြင္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ကုိလွယ္ ေနစဥ္ မမ ေရာက္လာကာ ၀ုိင္းကူေပးသည္။

          ` ေမာင္ေလး .. ´

          ` ဗ်ာ.. မမ… ´

          ` ေမာင္ေလး .. စာေတြရရဲ႕လား .. စာကုိႀကိဳးစားေနာ္.. ဘုန္းဘုန္းစကားကုိလဲ နားေထာင္..  လုိအပ္တာရွိရင္ လဲ မမ ကုိေျပာေနာ္.. စာအုပ္ေတြ ခဲတံေတြ.. မမ အိမ္မွာ အမ်ားၾကီးပဲ.ေမာင္ေလး ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ အခက္အခဲမွန္သမွ် မမကုိေျပာေနာ္ .. ´

          ` ဟုတ္ ေက်းဇူးပါ မမ.. ဆရာေတာ္က အားလံုး ျပည့္စံုေအာင္ ေပးပါတယ္ ´

          နန္းၾကာျဖဴ အေဖက မီးရထားရံုပုိင္ အရာရွိ။ ဘူတာရံုက ရြာထိပ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ နီးေတာ့ နန္းၾကာျဖဴတုိ႔ က မၾကာခဏ လာျဖစ္ၾကသည္။ လာတုိင္းလည္း နန္းၾကာျဖဴက မိဘမဲ့ ေမာင္ဘာဘာ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္အားေပးသည္။ ေမာင္ဘာဘာ မွာ ေမြးကင္းစအရြယ္ အႏွီးေလးပတ္ကာ မီးရထားသံလမ္းေဘး ခ်ဳံေပၚ၀ယ္ ပစ္ထားခံရစဥ္ ရြာသား တစ္ေယာက္က တြ႕ကာ ဆရာေတာ္ကုိေလွ်ာက္ထားသည္။ ့ ဆရာေတာ္က ဦးသူေတာ္ၾကီးကုိ ႏုိ႔ဗူးတုိက္ခုိင္းကာ ေမာင္ဘာဘာ့ကုိ ေမြးစားခုိင္းသည္။ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ဘာဆုိဘာမွ မသိရသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္မွ စိန္တစ္ပြင့္လုိ ထြန္းလင္းေတာက္ပ ေစလုိသည့္ သေဘာျဖင့္ ဆရာေတာ္က ေမာင္ဘာဘာစိန္ ဟုအမည္ေပးခဲ့သည္။ က်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အတန္းေက်ာင္းစာေပ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ဘာသာေရးစာေပမ်ားကုိ သင္ၾကား ေပးခဲ့သည္။

          ` ကဲ မမ ျပန္ေတာ့မယ္.. ေမာင္ေလး လုိက္မပုိ႔နဲ႔ေတာ့..ေနာ္..´

          ` လုိက္ပုိ႔မယ္ေလ မမ.. ေခြးေတြကုိ မမ ေၾကာက္တယ္ဆုိ.. ´

          ` ေခြးေတြက ယဥ္သြားၿပီေလ.. မေဟာင္ေတာ့ပါဘူး။ ´

          ` လုိက္ပုိ႔မယ္ေလ.. မမ .. ဒါေလးမ်ား အပန္းၾကီးတာမွတ္လုိ႔. .´

          ဒါက အစ္မ နန္းၾကာျဖဴတုိ႔လာတုိင္း ေမာင္ဘာဘာ လုပ္ေပးေနက် အလုပ္တစ္ခုေပါ႔..။ မိဘေမတၱာ ငတ္ေနရွာေသာ ေမာင္ဘာဘာ မွာခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသ ျဖစ္ေနရေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားမွ လြဲလွ်င္ ၾကင္နာယုယမႈ ေပးစြမ္းလာေသာ နန္းၾကာျဖဴကုိ တစ္ကယ္ပင္ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္လာရွာပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေပါက္ေရာက္ေတာ့ မမက ေမာင္ဘာဘာအတြက္ ႏႈတ္ဆက္အၿပံဳးေလး ေပးေနက်.. ။

လုလင္ငယ္ေသြး အေတြးမၾကြယ္

ကေလးရြယ္မွ ျဖစ္သမွ်ယွဥ္

သံေယာဇဥ္ကုိ ေမာင္ဘယ္လုိမ်ိဳး

ရင္မွာပ်ိဳးလုိ႔ ခ်စ္ႏုိးငဲ့ညွာ

ထင္မိရွာခဲ့ ေမတၱာရိပ္ဖံုး

ေမာင့္ႏွလံုးသား ခပ္ႏွိပ္ထားသည့္

နန္းၾကာ႐ုပ္သြင္ သံေယာဇဥ္ကုိ

တြယ္ငင္ေႏွာင္ၾကိဳး တုိးလုိ႔ခ်ည္ေႏွာင္

ရင္ပူေလာင္လည္း တစ္ကုိယ္ထဲ၀ယ္

ခ်စ္သည္းလွိဳက္ဖုိ  ၾကည္ႏူးပုိခဲ့။

*        *        *        *        *        *        *        *        *

          ` ေမာင္ေလး .. ဒီမွာေလ.. မမ ငယ္ငယ္က သံုးခဲ့တဲ့ လြယ္အိတ္ေလး.. လွတယ္ေနာ္.. ေမာင္ေလးဖုိ႔ မ ယူလာတာ.. အသစ္ကေလးေနာ္.. အေဟာင္းမဟုတ္ဘူး … ´
          ` ေဟာင္း.. ေဟာင္း .. သစ္သစ္ မမရယ္.. မမ ျမတ္ႏုိးလုိ႔ ေပးတာပဲ.. ေမာင္ေလးၾကိဳက္ပါတယ္..
          ` ေအာ္.. ဒါနဲ႔ ေမာင္ေလး.. မမတုိ႔ေလ.. ေရွ႕တစ္ပတ္ထဲမွာ မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းရေတာ့မယ္.. ေဖေဖက အဲလုိပဲ သံုးေလးႏွစ္ တစ္ခါ ေျပာင္းေနရတာ.. ေမာင္ေလး.. လုိအပ္တာရွိရင္ မမကုိေျပာ.. ေနာ္.. မမ မျပန္ခင္ အားလံုး ၀ယ္ေပးခဲ့မယ္… ´
ေမာင္ဘာဘာ့ရင္ထဲ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့စကားက ၀င္ေရာက္လာသည္။   ေမာင္ေလးလုိခ်င္တာ မမရဲ႕ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြေလ မမရဲ႕..လုိ႔ .. စိတ္ထဲကသာ ေျပာေနမိပါသည္။
          ေမာင္ဘာဘာ့ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္မ်ား ရီေ၀လာေတာ့ အျပင္လွ်ံထြက္က်မလာခင္ ေခါင္းကုိငံု႔ကာ မမေပးတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးကုိ အေၾကာင္းမဲ့ ဆုတ္ေခ်ေနမိသည္။
          မမ..ရယ္.. ဘာဘာ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ.. ကံမကုန္ေသးတဲ့ တစ္ေန႔ ျပန္ဆံုပါရေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရမွာေပါ႔။ တစ္ကယ္တန္းေျပာထြက္လုိက္ရတဲ့ စကားကေတာ့
          ` မလုိပါဘူးမမရယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘုန္းဘုန္းက လုိတာမွန္သမွ် ၀ယ္ေပးပါတယ္.. ´
          `ေမာင္ေလး .. အစ္မတုိ႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေရစက္မကုန္ေသးရင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေနာ္… မမေလ.. ေမာင္ေလးကုိ အၿမဲသတိရေနမယ္ သိလား… ´
          ` ဟုတ္ကဲ့ပါ.. မမ ရယ္… ´
          ေမာင္ဘာဘာ့ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား မမေပးခဲ့တဲ့လြယ္အိတ္ေလးေပၚ ျပဳတ္က်ကုန္ခဲ့သည္။ မမမ်ားျမင္သြားေလမလား ။
          `မငုိပါနဲ႔ေမာင္ေလးရယ္.. လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ဒီလုိပဲ.. ဘယ္ေလာက္အေနေ၀းေ၀း တုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကရင္ နီးနီးေလးပါပဲ.. မမကုိခ်စ္ရင္ စာႀကိဳးစားေနာ္.. လူေကာင္းလူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား.. ေနာ္ေမာင္ေလး… ´
          မမကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မမမ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြေ၀့လုိ႔ေပါ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူးမမရယ္.. ။

ၾကင္နာေတြေပး ခေလးေလးသြင္

ျဖဴျဖဴစင္စင္  ခ်စ္ခဲ့ထင္ရဲ႕

ၾကမၼာလွည့္စား ေလွာင္ရက္အားေတာ့

ငါ့အားထားကာ သူထြက္ခြာႏွင့္

မေမွ်ာ္လင့္ပဲ မခ်င့္ရဲသာ

ေတြးမိပါတုိင္ ခ်စ္သည္းဆုိင္၀ယ္

ဆံုႏုိင္မဲ့ရက္ ဒီတစ္သက္မွာ

ရွိပါရေစ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့။

*        *        *        *        *        *        *        *        *

          မမၾကာျဖဴကုိ ေခၚေဆာင္သြားသည့္ မီးရထားတြဲၾကီး ေနာက္ကုိ ေမာင္ဘာဘာ ေျပးလုိက္ေနမိသည္။ မမၾကာျဖဴက ရထားေပၚမွ လက္ေလးကုိ ေ၀ွ႔ရမ္းျပရင္း ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ေမာင္ဘာဘာေမာဟုိက္ၿပီး ရထား ၾကီးလည္း မ်က္စိထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလးတြဲ႔စြာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထုိေန႔မွ စၿပီး နန္းၾကာျဖဴတစ္ေယာက္ ဘာဘာ့ပတ္၀န္းက်င္ မွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။
          အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ေက်ာင္းစာကုိသာ အေဖာ္ျပဳရင္း ဆရာေတာ္၏ ဆုိဆံုးမမႈ မ်ားေအာက္၀ယ္ ေမာင္ဘာဘာတစ္ေယာက္ စာကုိ သာ တစ္စုိက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ပါသည္။ စိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္မ်ား၀ယ္ ဘာ့ဘာ့ ရင္ထဲက နန္းၾကာျဖဴမွာ ဘာဘာ့ အတြက္ ခြန္အားတစ္ရပ္ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ မမနန္းၾကာျဖဴကုိေတာ့ ေမာင္ဘာဘာ တစ္ရက္မွ ေမ့မရခဲ့ပါ။

အေဖာ္ျပဳကာ ေ၀ဒနာကုိ

စိတ္မွာၿမိဳသိပ္ ဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ကာ

အတိတ္ကုိခ်န္ စိတ္ကုိျပန္၍

ၾကံဖန္အားေပး ေနခဲ့ေသး၏

အခ်ိန္ရွိတုိင္း စိတ္ကူးတုိင္းမွာ

မ ပံုရိပ္သာ ထင္ဟပ္ေနဆဲ….။

*        *        *        *        *        *        *        *        *

          ` ဘာဘာေရ.. ဒီခဏလာဦး မင္းကုိ ဘုန္းဘုန္း တစ္ခုေျပာမယ္..´
          ` တင္ပါ့ ဘုရား တပည့္ေတာ္.. ဘုန္းဘုန္းစကား အျမဲ နာခံလွ်က္ပါ ´
          ` အိမ္း.. မင္းလိမၼာမွန္း ငါသိသကြဲ႕႕ သုိ႔ေပမဲ့လည္း .. ခုဟာက ၁၀ တန္းဆုိေတာ့ အေရးၾကီးတယ္ေလ.. သတိကေလး တစ္ခ်က္လြတ္သြားလုိ႔ ပညာေရးကုိမ်ား ထိခုိက္ခဲ့ရင္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ မင္းအေပၚထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပ်က္သြားမွာ စုိ႔လုိ႔ကြယ့္… ´
          ` စိတ္ခ်ပါ ဘုန္းဘုန္း.. တပည့္ေတာ္ကုိ ေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တဲ့ ဒီရြာကုိ တပည့္ေတာ္ ေသတပန္ သက္တဆံုး ျပန္လည္အက်ိဳးျပဳသြားမွာပါဘုရား.. ´
          ` ေအး.. သာဓု.. သာဓု.. သာဓု.. ´
          ေမာင္ဘာဘာ စာေတာ္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ခ်စ္ၾကသည္။ အတန္းသူအတန္းသားေတြကလည္း ခင္မင္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္ခုန္ေနၾကခ်ိန္. ေမာင္ဘာဘာမွာေတာ့ ႏွလံုးသားထဲက မရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးကုိသာ အေဖာ္ျပဳရင္း ဆရာေတာ့္ ဆံုးမစကားမ်ားကုိသာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိေတာ့သည္။
          ` ဘာဘာ ..လာစမ္းပါကြာ.. မင္းက အခ်ိန္ရွိတုိင္း ဒီခံုမွာပဲထုိင္ၿပီး ငုိင္ေနတာ.. ပ်င္းစရာၾကီးကြာ .. လာ (ဘီ)ခန္း ဘက္မွာ အမုိက္စားေလးေတြ မ်ားတယ္ဟ ခဏေလာက္သြား ၀ုိက္ၾကည့္ရေအာင္.. ´
          `ေတာ္ပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းရာ .. ငါ့ရင္ထဲမွာေလ .. ငါ့ရဲ႕ မမ ကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူ႔မွကုိ ေနရာမေပးခ်င္ဘူးကြာ .. ´
          ` ေတာက္.. မွားပါတယ္ကြာ.. လာျပန္ၿပီ ဒီမမ.. ငါကုိက စမိတာပါ.. ဒီပါးစပ္ကုိက အမွတ္မရွိလုိ႔ ေျပာမိတာေဟ့.. ေျပာမိတာဟ … ။  ေမာင္ဘာဘာရဲ႕ မမေရ.. ဒီမွာ လာၾကည့္ပါဦးဗ်… ´
          သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ဦးက အသံျဗဲၾကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ဘာဘာ့ အနားမွ ထသြားေတာ့သည္။ 
          ဘာဘာသူတုိ႔လုိေနလုိ႔ မျဖစ္ ဆရာေတာ္ဘုရား မွာထားတဲ့စကားေတြက ရွိေသး။ ေနာက္ၿပီး တကၠသုိလ္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ငယ္က ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ မ ကုိ ျပန္လည္ေတြ႔တန္ေကာင္းပါရဲ႕.. ။ အိပ္ရာ၀င္ စိတ္ကူးယဥ္ ပံုရိပ္ေတြက ေတာ့ ထပ္လုိ႔ေနေပၿပီ။ သူက ေက်ာင္းဆရာ .. မမ နန္းၾကာျဖဴက ဆရာမၾကီးလား ေဒါက္တာမၾကီးလား .. ။ ဘယ္လုိပဲ ေနေနေပါ႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူေပါင္းကာ ရြာကုိ အက်ိဳးျပဳလုိ႔…. ။
          အင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.. ငါ့အေျခအေနဟာ ခုခ်ိန္မွာ စာကုိ အရမ္းႀကိဳးစားမွ.. ဒါမွ ငါနဲ႔ ငါ့မမ အတြက္.. အင္း.. ဟုတ္ေသးဘူး.. ငါ့ရြာအတြက္ ငါ့ဆရာ ဘုန္းဘုန္းအတြက္ .. ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္.. ငါတကၠသုိလ္ တက္ျဖစ္ ခဲ့ရင္ ေ၀းကြာသြားခဲ့ရတဲ့ မနဲ႔ ဆံုႏုိင္ဖုိ႔အေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး ေရးေရးေတာ့ ရွိေနပါေသးရဲ႕…။

အရြယ္ေရာက္လာ ဆယ္တန္းမွာေပါ႔

ဘာဘာ့အသည္း  ျငိလာစြဲမဲ့

ခ်စ္ပြဲ၀င္ခန္း အသည္းပန္းရွင္

ထုိထုိအင္တုိ႔ သြင္ျပင္ထူးေပ

လွလြန္းေခ်လည္း ေမာင့္ေရႊရင္မွ

ခ်စ္သည္းျမညွာ မ ေနရာကုိ

ဖယ္ကာမေပး ေမာင္ပုိက္ေထြးကာ

ေစာင့္ခဲ့ပါသည္ .. နန္းျမၾကာျဖဴ သိေစေသာ၀္…။

လြန္စြာခ်စ္ခင္ မိတ္ေဆြရွင္ေပါင္း

ေရာင္းရင္းမ်ားက  ေျပာခဲ့ၾကသည္

မင္းရဲ႕ ျဖစ္အင္  ျမင္ေစ့ခ်င္သည္

ၿမိဳ႕သူမမ လွမ္းခဲ့ပါ့ ။

မမအေၾကာင္း စိတ္ကူးေကာင္းေလး

ေသာင္းေျပာင္ေတြးကာ  အိပ္လုိ႔သာပ

တကၠသုိလ္ဆက္ ၿမိဳ႕ကုိတက္မွ

မရဲ႕ေငြ႔သက္ ပုိနီးလွ်က္ကယ္

မပ်က္လံုလ  ၾကိဳးစားမွ… ။

*        *        *        *        *        *        *        *        *

          ရင္ခုန္ျခင္းေတးသံမ်ားကုိ ေ၀းေ၀း ေရွာင္ရင္း တစ္ႏွစ္တာကာလအား စာကုိ တစုိက္မတ္မတ္ က်က္မွတ္ ႀကိဳးစားကာျဖတ္ေက်ာ္လာရင္း ေမာင္ဘာဘာတစ္ေယာက္ ၁၀တန္း ကုိ သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္လာခဲ့ရသည္။
          ဆယ္တန္းကုိ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က တကၠသုိလ္ ဆက္တက္ေစခဲ့ပါသည္။ စာေတာ္ ေသာ ေမာင္ဘာ့ဘာ့ ကုိ ရပ္ရြာကလဲ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ရြာကေစတနာရွင္ အားလံုး၀ုိင္း၀န္း ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ ေမာင္ဘာဘာ ပညာေရးတကၠသုိလ္ သုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ တကၠသုိလ္တြင္လည္း စာေတာ္ေသာ ဘာဘာ့မွာ ခ်စ္ခင္ေသာ အေပါင္းအသင္းမ်ား မရွား။ ရုိးရုိးေလးေတြေရာ ဆန္းဆန္းေလးေတြပါ ခင္ၾကတာေပါ႔.. ။ သုိ႔ေပမဲ့ေလ.. ဘာဘာ့ အသည္းႏွလံုးထဲမွာရွိေနတာကေလ.. မမ ပဲ ေပါ႔… ။
          ` ဘာဘာ.. ငါေခၚေနတာ ၾကားရဲ႕လား.. ´
          `ေအာ္.. အင္းၾကားပါတယ္ဟ.. ´
          ` မသိပါဘူး ငါက ငုတ္တုတ္ၾကီးမ်ား ေမ့ေနသလားလုိ႔ပါ.. ´
          ` မဟုတ္ပါဘူးဟာ.. ရြာကုိ စိတ္ေရာက္ေနလုိ႔ပါ.. ဘာလဲ ေျပာ.. ´
          ` မေန႔က စာတမ္းငယ္ေရးခုိင္းတာေလ.. ၿပီးၿပီလား.. ´
          ` ေအာ္.. ေအး.. ၿပီးၿပီဟ.. ေပးမလုိ႔ပဲ.. ဒီမွာ.. ´
          ` ဟင္း… ငါ မေျပာလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး … ´
          ျမတ္ႏုိး တစ္ေယာက္ ဘာဘာ့လက္ထဲမွ စာအုပ္ကုိ မေက်မနပ္ႏွင့္ ေဆာင့္ေအာင့္ ဆြဲယူကာ ထြက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ေအာင္က ေျပာသည္။
          ` ဘာဘာ.. မိန္းကေလးဆုိတာ ဒီေလာက္ပဲ ေနာ္.. သူ႕တာ၀န္ကုန္ၿပီ..  သူကုိယ္တုိင္လဲ စာေတာ္သူ တစ္ေယာက္ .. မင္းကုိ ဒီစာတမ္းငယ္ေလး ေရးခုိင္းတာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သိလား.. ´
          ` ငါ မသိပါရေစနဲ႔ကြာ.. ငါ့ဘ၀ ဟာ မင္းတုိ႔ ဘ၀နဲ႔ မတူပါဘူး.. ငါ..   .. ´
          ` ေတာ္ပါေတာ့ကြာ .. ငါက ဘုန္းၾကီးက ေက်ာင္းထားေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းသား.. ငါ့ကုိ ငါ မပုိင္ဘူး..  ဒါပဲေျပာဦးမလုိ႔လား.. ခုဟာက ႏွလံုးသားကိစၥ ပါကြာ မင္းႏွလံုးသားကုိေတာ့ မင္းကုိယ္တုိင္ ပုိင္ပါတယ္.. အကုန္လံုး ကုိေရာေထြး မပစ္ပါနဲ႔.. ´
          ` ငါ့ ႏွလံုးသားကုိလဲ ပုိင္ဆုိင္တဲ့သူ ရွိေနပါၿပီကြာ.. ´
          ` ေတာ္စမ္းပါကြာ...ငယ္ငယ္က အရူးထခဲ့တာေတြ..စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔ ဟုိကျဖင့္ဘယ္မွန္းေတာင္မသိဘူး.. ´
          ` သူငယ္ခ်င္းရာ ငါ့ႏွလံုးသားထဲက မ ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကုိ ငါဒီအတုိင္းေလးပဲ ထားပါရေစကြာ.. ´
          `ထား ထား.. ဘုိးဘြားရိပ္သာ ေရာက္တဲ့အထိ ထား .. ´
          ` ဟူးးးးးးးးးး .. ေတာ္ပါၿပီကြာ .. စာၾကည့္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္.. ´

ျဖဴနီျပာ၀ါ အေရာင္ျဖာလုိ႔

ေ၀ဆာစိမ္းစုိ တကၠသိုလ္မွာ

ဘယ္လုိလွေစ ယဥ္ေနေပလည္း

အသည္းထဲမွာ မကုိခြာၿပီး

ေနရာေျပာင္းလဲ မထားရဲမူ

ခင္မင္သူေပါင္း ပံုေျပာင္းမသြား

ႏွလံုးသားကုိ နားလည္လုိ႔ေပး

အေတြးပံုရိိပ္ ဟုိအတိတ္လာ

မ မ်က္ႏွာပဲ  ရွိပါေစေတာ့

ရွိေစေတာ့။

*        *        *        *        *        *        *        *        *

          ဧည့္သည္လာတယ္ဆုိေတာ့ မႀကံဳစဖူးဖုိ႔ ေမာင္ဘာဘာထြက္ၾကည့္မိသည္။ ရြာကဆရာေတာ္ ေနမွ ေကာင္းပါေလစ.. ဟု စုိးတထိတ္ထိတ္ေတြးရင္ ေမာင္ဘာဘာ အေဆာင္ဧည့္ခန္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
`ေမာင္ေလး´
` ဗ်ာ … ဟာ ….. ´
` အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ရင္မွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ေသာ အသံ။ဘာဘာ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္  ၾကားခ်င္လွေသာ အသံ ၊ တစ္သက္လံုး မွတ္မိေနသည့္ အသံေလး။။။ ´
` ဟာ.. မ မ.. မမၾကာျဖဴ ေနာ္.. ´
 ` ဟယ္.. ေမာင္ေလးက မမကုိ ခုထိ မွတ္မိတံုးေနာ္.. ၾကည့္စမ္းပါဦး လူက ေခ်ာလုိ႔ လွလုိ႔ လူပ်ိဳၾကီး ဖားဖားေတာင္ ျဖစ္ေနပါလား … ´
` မွတ္မိတာေပါ႔ မမ ရာ.. မ မ ခဏေနာ္.. ´
          ေမာင္ဘာဘာ အခန္းထဲ ေျပး၀င္ကာ မမ နန္းၾကာျဖဴ ေနာက္ဆံုးသူ႕ကုိ ေပးခဲ့သည့္ လြယ္အိတ္ေလးကုိ ထုတ္ယူလာ သည္။
          ` မ မ.. ဒီမွာ  ကၽြန္ေတာ္ေလ.. မမ ကုိ သတိရတုိင္း ဒီလြယ္အိတ္ကေလးကုိ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ေနတာဗ်.. ´
 မမ မ်က္ႏွာမွာ တစ္စံုတစ္ခု ေျပာင္းလဲသြားမွန္းေတာ့ သိလုိက္ရသည္။
` ေမာင္ေလးကလဲ.. ခေလးက်ေနတာပဲ.. ´
          ေမာင္ဘာဘာလည္း ေျပာၿပီးမွ ရွက္ေနမိသည္။
          `ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဟာ ခုခ်ိန္ထိ ခေလးေလးတံုးက အတုိင္းပဲ ၊ ပံုေဖာ္ၾကည့္လုိ႔ရမယ္ဆုိရင္ မမရဲ႕ပံုရိပ္ကေလး ခုထိ ရွိေနတံုးပါပဲ မမ.. ရယ္..´ လုိ႔ ေျပာမလုိ႔ စဥ္းစားေနဆဲ ..
          မမက စကားကုိ ျဖတ္ေျပာသည္။
          `မမေလ.. အရင္တစ္ပတ္က ေမာင္ေလးတုိ႔ရြာကုိ ေရာက္ေသးတယ္.. ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းကုိ ကထိန္လာခင္း တာေလ.. အဲဒါ ဆရာေတာ္က ဒီမွာ မင္းေက်ာင္းတက္ေနတယ္ ေျပာတယ္.. လုိအပ္တာ ကူညီေပးပါဆုိလုိ႔.. ´
` ရပါတယ္ မမ ရယ္ ျပည့္စံုပါတယ္.. ´
`ေမာင္ေလး ဆယ္တန္းကုိ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တာ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေျပာျပတယ္.. ၊ခုလဲ ေမာင္ေလးက ငယ္ငယ္က အတုိင္းပဲ လိမ္မာတယ္တဲ့..  ဒီေတာ့ ေမာင္ေလး ေျပာ.. ခုဘာလုိလဲ.. အားလံုးကုိ ျဖစ္ေစရမယ္.. ေနာ္ေမာင္ေလး … ´
          မမရွိေနရင္ ဘာဘာ့အတြက္ ဘာကုိမွ မလုိေတာ့တာ အမွန္ပါ မမရယ္ .. လုိ႔ ရင္ထဲကေတာ့ ေျပာေနမိသည္။
` ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ မမ အိမ္ကုိ လာခဲ့ေနာ္.. ဒီမွာ လိပ္စာကတ္.. ´
မမေပးလုိက္သည့္ ကတ္ေလးကုိ တရုိတေသ လွမ္းယူထားလုိက္သည္။ မုိဘုိင္းဖုန္းနံပါတ္ေတြေတာင္ ပါလုိက္ေသးရဲ႕။
          ` မမ အခု .. ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ဟင္.. ´
          ` ေမာင္ေလး လာခဲ့ေလ.. အဲဒီက်ေတာ့မွ ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ႔ ´
       မမ ျပန္သြားေတာ့ေလ ဘာဘာ့ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားလံုး ျပန္လည္ အသက္၀င္လာၿပီေပါ့.. ။ စိတ္ကူးေနမိ တာလား အိပ္မက္ေနတာလားပင္ မခြဲတတ္ေတာ့။ အေတြးပံုရိပ္ထဲမွာေတာ့ မရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြက လြမ္းမုိးလုိ႔… ။
          ဒါေပမဲ့မရယ္.. ၾကည့္ရတာ မက သူေဌးတစ္ေယာက္လုိပါပဲေနာ္.. ဘာဘာ စိတ္အားငယ္လုိက္တာမမရယ္.. ။
မမ ဘာဘာ့ကုိ အရင္လုိ သံေယာဇဥ္မွ ရွိပါေလစ… ။ မနက္ျဖန္အေရးေတြးကာ တစ္ေမွးမွကုိ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ခဲ့ပါလား မမရယ္.. ။ ေမာင္ေလးေလ .. မမကုိ အဲေလာက္ထိကုိ စြဲလန္း ေနခဲ့တာေနာ္.. မမ ။

ၾကမၼာတစ္ေကြ႕ ေတြ႕ၾကျပန္ရာ

၀မ္းသားျခင္းေပါင္း ရင္မွာေလာင္းလုိ႔

ခ်ိဳသာမ်က္ႏွာ မ ရုပ္လႊာက

ဟုိစဥ္အတုိင္း လွၿမဲတုိင္းသာ

လွေနပါတယ္  ခ်မ္းသာၾကြယ္၀

ဂုဏ္ဓနေျမာက္  ရွိန္၀ါေအာက္၀ယ္

စိတ္အားငယ္မိ ရွိပါဘိ။

အေၾကာင္းစံုေမး .. ကေလးမွတည့္

ယခုထိတုိင္ ရယ္ေမာလိႈင္ရင္း

ရင္ခုန္ျခင္းေတး  ရွက္ျဖာေသြးလွ်က္

လြန္ေရာယွက္ျပန္ မနက္ျဖန္ခါ

သြားလည္လာေရး  ေမွးလုိ႔ေတြးကာ

စိတ္ကူးျဖာရင္း မုိးလင္းခဲ့ရ

သည္တစ္ည။

*        *        *        *        *        *        *        *        *

          မမ ေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာကတ္အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ေရွ႕က ျခံၾကီးဟာ မမ ရဲ႕ ျခံၾကီးေပါ႔ ။ ေခၚမလုိ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတံုး .. ကားဟြန္းသံၾကားလုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မမ ကားေပၚက ဆင္းလာတာေတြ႕လုိက္ရတယ္။
` လာ.. ေမာင္ေလး .. အထဲ၀င္ .. မမလဲ ခုမွ ေစ်း၀ယ္ျပန္လာတာေလ..အခ်ိန္ံကုိက္ပဲ.. ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ၿပီးမွ ျပန္ေပါ႔ .. ´
          ျခံတံခါးဖြင့္ၿပီး မမက ကားကုိ ေမာင္း၀င္သြားသည္။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့  အိမ္ထဲက ေျပး ထြက္လာတဲ့ ခေလးငယ္ေလးကုိ မ က ဆီးလုိ႔ ေပြ႔ၾကိဳလုိက္ တယ္.. ။ ေနာက္ၿပီး ေတာ့….
          ` သားေလး .. ေမေမ့ကုိ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား´  တဲ့… ။
          ` ဟာ … ´
 ႏႈတ္မွ ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းဘရိတ္အုတ္လုိက္ရသည္။
          `ေမာင္ေလး… ဒီမွာ မမ သားေလး ေလ.. မမနဲ႔ တူလား.. ဟင္.. ´
 မမလက္ထဲက ခေလးေလးကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေပြ႕ယူခ်ီရင္း .. ခုန္ေနတဲ့ရင္ကုိ မနည္းျငိမ္ေအာင္ ထိန္းေနရသည္။
          ` လွတာေပါ့ဗ်ာ .. မမ အတုိင္းပဲ ေနာ္.. ´
          ` လာေမာင္ေလး .. တုိက္ထဲ ၀င္ .. ေရာက္တံုး ေအးေအးေဆးေဆးေပါ႔ .. ´
          ေမာင္ဘာဘာတစ္ေယာက္ ဘာစကားကုိ ဘယ္လုိစေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါ။ မမရဲ႕ သားေလးကုိ ေပြ႔ခ်ီထားရင္း တဖက္သတ္ထားခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကုိ အတင္းျပန္မ်ိဳခ်ေနရသည္။
          ` မမ အမ်ိဳးသားကေလ ကုမၸဏီမွာဆုိေတာ့ နားရက္မရွိဘူးေမာင္ေလးရဲ႕ ။ ခဏေနဆုိ ေရာက္လာေတာ့ မွာ.. ထမင္းအတူစားၾကတာေပါ႔..´
          ` ေအာ္.. ဟုတ္ကဲ့ .. ´
          ` ေမာင္ေလး.. အေဆာင္မွာ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္မေျပရင္ မမ ဆီကေန ေက်ာင္းလာတက္ေလ .. မမ အမ်ိဳးသားကုိလည္း ေမာင္ေလး အေၾကာင္း ေျပာေျပာျပဖူးေတာ့ သိေနတယ္ေလ.. ေမာင္ေလးကုိျမင္ရင္ သူလဲ ခင္မွာပါ .. ´
          ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီတုိက္ၾကီးထဲကေန .. ကုိယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ထြက္ေျပးလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕ .. ရွက္လုိက္တာ မမရယ္.. ကုိယ့္စိတ္ ကုိယ္ ကုိယ္ျပန္ရွက္တာပါ.. ။
          ` ေမာင္ေလး ေက်ာင္းၿပီးရင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြတက္  မမတုိ႔ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ရဖုိ႔ မမ တာ၀န္ယူတယ္ .. ´
          ` ဟင္းးးးးးးးး … မျဖစ္ပါဘူး မမရယ္.. ေမာင္ေလးဘြဲ႕က ပညာေရးဘြဲ႕ေလ မမရဲ႕ .. ရြာကုိျပန္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရမွာ .. ဆရာေတာ္နဲ႕ ရြာကုိ ျပန္အက်ိဳးျပဳရဦးမယ္ မမ ရဲ႕ .. ´
          ` အင္း… ေမာင္ေလးစိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ေလးစားစရာပါပဲ.. ဆရာေတာ္လည္း ေမာင္ေလးကုိ ေမြးစားရက်ိဳး နပ္ပါတယ္.. ေမာင္ေလး သားေလးနဲ႔ ခဏ ေနဦးေနာ္.. မမ ဟင္းခ်က္လုိက္ဦးမယ္… ´
          ခဏၾကာေတာ့ မ မ အမ်ိဳးသားျပန္ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ဘာဘာ့ကုိ လွိႈက္လွဲ ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္ ပါသည္။ မမ နဲ႕ရြယ္တူေလာက္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
          ` ညီေလး.. အစ္ကုိ႔ကိုလည္း မင္းအစ္ကုိ အရင္းလုိ သေဘာထားေနာ္.. လုိတာရွိလည္း အကူအညီေတာင္း ဘာမွ အားမနာရဘူး သိလား.. ´
          ` ဟုတ္ကဲ့ .. အစ္ကုိ ´
          `မင္း မမ ကေတာ့ကြာ မင္းကုိ အရမ္းကုိ ခ်စ္တာပဲကြ.. သိလား.. စကားစပ္မိၿပီဆုိရင္ မင္းအေၾကာင္းကုိ ေလ ေျပာလုိ႔ကုိ မၿပီးေတာ့ဘူး… မင္းသိပ္လိမ္မာတယ္. ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေပါ့ .. ´
          ` ဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကုိရာ.. ´
          ` လာ .. လာ .. ထမင္းစားရေအာင္.. ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာတာေပါ႔ .. ´
          သူတုိ႔ေတြ လွိဳက္လွဲ ပ်ဴငွာ ေဖာ္ေရြစြာ ေျပာေနေပမဲ့ အေနခက္ေနတာကေတာ့ ေမာင္ဘာဘာ တစ္ေယာက္ တည္းပါ။ ေမာင္ဘာဘာ့ ႏွလံုးသားထဲက ပန္းပြင့္ေလး ငိုေနတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ သိလုိက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါ.. ။ ဒီတစ္သက္လည္း ဘယ္သူမွ သိလုိက္ၾကရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေမာင္ဘာဘာ့တစ္သက္ ျမတ္ႏုိးယုယစြာျဖင့္ သည္ပန္းကေလးကုိ ရင္မွာပဲ ထာ၀ရ သိမ္းဆည္းထားလုိက္ပါေတာ့မည္ဟု … ဆံုးျဖတ္ရင္း… ။

မခံႏုိင္သာ ကံၾကမၼာရယ္

တစ္ခါျပန္ႏွင္း ေတြးၾကည့္ရင္းက

ရွက္ခဲ့ရျပန္  ရင္မွာဟန္လုပ္

အပူထုတ္ကုိ သရုပ္ပီပီ

ကေလးခ်ီရင္း အသက္သြင္းကာ

ျပန္တင္းခဲ့ရ သက္လ်ာမ ကုိ

ယုယခ်စ္ခင္ သံေယာဇဥ္ေတြ

ျပန္ျမင္ခ်က္ခ်င္း ရွိန္မျပင္းခင္

လက္မတင္ေလး ထိမ္းသိမ္းေပးရ

မ သံေယာဇဥ္ .. အိမ္မွာတင္ေန

ငယ္မိတ္ေဆြကုိ ခင္လုိ္ပုိေၾကာင္း

ၿပီးေအာင္ေက်ာင္းတက္ ေျပာခဲ့လွ်က္သာ

ေစတနာပုိ ေပ်ာ္ေစလုိခဲ့

ရွက္ဖြယ္ျဖစ္အင္ ငါ႔စိတ္စဥ္ကုိ

ဘယ္ပံုသုိ႔ႏွင္း ဘယ္လုိသြင္းလွ်က္

ဘယ္မ်က္ခြက္နဲ႔ ေနရပါ့ ။

မတတ္ႏုိင္ပါ ျငင္းဆန္ကာနဲ႕

ေနခဲ့တဲ့ရြာ ဘုန္းဆရာထူး

ရွိေက်းဇူႏွင့္ အထူးဦးခုိက္

ျငင္းဆန္လုိက္ရ ရင္ထဲကငုိ

ထုိအခ်စ္ပန္း မပြင့္လန္းေအာင္

ဒီေကာင့္ရင္ထဲ စဥ္ျမဲထာ၀ရ

 သိမ္းပါရေစ ငယ္ကၽြမ္းေဆြသုိ႔.. ။

  ( kochitmoeswe@gmail.com  ရဲ႕ ကုိယ္တုိင္ေရး၀တၱဳတုိ ေလးတစ္ပုဒ္ပါ)